Wielu autorów nadal podejmuje próbę efektywnego zastosowania „klasycznych” logik modalnych (epistemicznych) do opisu (reprezentacji) stanów wiedzy w systemach agentowych (autonomicznych). Semantyki przyjmowane w tych logikach dla poszczególnych klas formuł modalnych posiadają jednak pewną cechę szczególną, która czyni niektóre z tych logik narzędziem co najmniej mało przydatnym w informatyce technicznej, zwłaszcza na etapie modelowania i projektowania technicznej implementacji systemu autonomicznego.
Mianowicie, cechą tą jest ufundowanie semantyk formuł modalnych na klasycznych tabelach funktorów logicznych, z odwołaniem do których mamy prędzej czy później do czynienia w wielu powszechnie stosowanych wersjach semantyk logik modalnych.
Problem ograniczonej stosowalności logik modalnych w teorii i praktyce systemów autonomicznych ma swoje źródło w dość częstym utożsamianiu spójnika zdaniotwórczego z funktorem logicznym. Częścią rozwiązania problemu okazuje się m.in. odejście od zastosowania semantyki ufundowanej na klasycznych funktorach logicznych w modelach stanów wiedzy systemu autonomicznego na rzecz zastosowania oryginalnej semantyki kognitywnej – korespondującej wyraźnie z pragmatyką generowania lingwistycznych reprezentacji stanów wiedzy przez autonomiczny podmiot. Tak skonstruowane narzędzie formalne okazuje się o wiele bardziej przydatne do analitycznej weryfikacji wielu praktycznie interesujących cech sztucznych systemów autonomicznych, zwłaszcza tych, które powiązane są z semantyczną interakcją tych systemów z innymi podmiotami wiedzy w języku (semi)naturalnym.